AKIŞINA BIRAK HAYATI

Irmak ve insan bir birine ne kadar benzer.
Hayatýn akýþýnda,tüllenen gizli esrar.
Kaynaðý derinlerde,doðar hayat dibinden.
Farký yok merhametin,gelir ana rahminden.
Kaynaðýndan çýkan su,çatlamýþ toprak arar.
Rahmet sancýsý çeken,merhametsize aðlar.

Menzile varmak için,baþlar kutlu bir akýþ.
Mevsimler deðiþirken,yazlarý kovalar kýþ.
Ýnsan sarýlýr durur, annenin kucaðýna.
Irmak uzanýr gider,topraktan yataðýna.
Akýþýnda gizlenmiþ,ne zaman çalacak zil.
Uzunluðu ölçülmez,boyu bilinmez menzil.

Coþar köpürür akýþ,saða sola çarparak.
Arar durur menzili,koþtukça yýpranarak.
Ya sel olur yýkar, etrafýný yapar sefil.
Ya da sular çevresini,hayat veren sebil.
Bazen karartýr onu,çevreden akan kirler.
Temizler akýþýnda,yosun tutmaz fikirler.

Irmak yataðýnda su,insan damarýnda kan.
Hayatýmýz mýydý yoksa,gece gündüz akan.
Suya yüklendi gemi,insanlar neye hamal?
Dönüþü olmayan hayat mý idi kabzýmal?
Tüm nesneler akýyor,biri yerinde durmaz.
Irmakta yýkananlar,ayný suda yýkanmaz.

Su durmaz yataðýnda,ölüm aramaz kabir.
Ýnsan ve ýrmak birleþir,okyanusta tek bir.
Bütün nesneler ,yapýlmýþlar ayný mayadan.
Sudur çoðu ancak,karýþmýþ biraz çamurdan.
Yataðýnda uyumaz, suya vurulsa da set.
Bütün ýrmaklar akar, denize varýr elbet.

Akýl döner durmadan,su buhar döngüsünde.
Reenkarnasyon sanýr,insan devri daimde.
Suyu döndüren akýl,ruhu döndüren buda.
Var edeni yok,mantýðý kaybetmiþ avluda.
Su akar durmadan,bilmez ki yataðý zaman.
Evrim aðacýnda gezinir,maymunsa baban.

Varlýðýn içinde yokluk,sýrlar içinde sýr.
Evrenin sonsuzluðunda,surlar içinde sur.
Baþý nerede sonu nerede ki bilinmez.
Zihnin sýnýrlarý yok ki cetvelle çizilmez.
Aklýn yataðýnda su,kalp otaðýnda insan.
Ýdrak bilir göz görür,anlaþýr bütün lisan


Sosyal Medyada Paylaşın: