Parmak uçlarýmdan uzanýr Yerden göðe kadar Demir parmaklýklar.
Ben bu zindanda doðmuþum Anamýn sütü gibi ak Ve karayým gece kadar.
Kurþun olup yaðdý üstüme Göðü delen firari yaðmurlar. Sýrtýmý yasladýðým duvar gibi Benim de soðuyan bir yaným var.
Soludukça da Rutubetli bir havam...
Her biri bir çentik attý Etrafýmda dolandýkça yýllar. Davamsa benim davam Durmadan nabýz yokluyor gardiyanlar.
Bu betonlar, bu taþ duvarlar Bu paslý parmaklarý sarar mý sarmaþýklar? Esaretimin aynasý iþte Yaðmurlar akýtsa bile kiri pasý Kesilip atýlmýyor karasý koyu anlar…
Göðsüme bir kuþ kondurdum bu aralar Her düþer gibi olduðumda Dilerim kalbimle birlikte yeniden havalanýrlar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıyısız/ım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.