hayata dair

o bekâ sahibinin hediyesi deðil miydi,
yaþamak insanoðluna,
canýndan can verdiði cananýna,
nefes alýp vermeye baþlayýnca bir dilek tuttu insan,
en güzelini istedi,dünya da her ne varsa,
ama,çetin bir harpti hayat,
inkar edilemeyecek bir hakikat,
felek,ne çýkaracaktý karþýsýna,kim nereden bilecek,
bazen,sýrtýndan vuracaklardý,ummadýk taþ misali,
bazen,haksýzlýk yapýp kýracaklardý kalbini,
bazen de,köhne bir harabeye çevireceklerdi hayatýný,
malum savaþtý bu,öldürmek mubahtý umutlarý..
lakin,yýkýlmak yoktu,yolun sonuna kadar,
ilk nefesini üflerken böyle tembihlemiþti kulaðýna yüce yaradan,
çünkü,zafer kazanmakta vardý hayatýn içinde,bütün her þeye raðmen,
küllerinden doðmak lafý,yoksa ne iþe yarar...
böylece devam etti,insanoðlunun hikayesi,
bazen,nefsine yenildi,bazen kazandý zaferi,
topraktan gelmiþti topraða gidecekti,
iþte,o güne kadar bu böyle devam etti,
boðuþup dururken hayatýn gailesiyle,
unuttuðu bir þey vardý,en mühimi belkide,
ne yenilgisi kalacaktý akýllarda,
ne de büyük zaferleri,sadece kendine ait,
bunu hiç hesaba katmadý,o telaþla maalesef..
oysa önemli olan,
gri bir akþam üstü aðýtlarla uðurlanýrken sonsuzluða,
güzel bir anýt býrakabilmek deðil’miydi,yarýnlara...
Emine rezzan sipahi









Sosyal Medyada Paylaşın: