Durgun sularda sessizce açmýþ bir çiçek... Büyüyememiþ, solgun bir nilüfer... Öyle bir sis içinde kalmýþ ki güzel baþý, Kulaklarýnda yankýlanýyormuþ sesler... Kurbaðalarýn, sivrisineklerin, Durgun sularýn boðuk uðultusu...
Kocaman yapraklar gölgeliyormuþ mahzun yüzünü... Yine de gülümsüyor, Gülebiliyormuþ hayata... Çünkü,onu tutan, Güç veren kökü Suyun yüzünde tutuyormuþ küçük nilüferi...
Zaman, ne masallar anlatmýþ seneler boyu. Kulaðýnda ninni olan nice masallar... Hepsinin de mutlu bitiyormuþ sonu.
Kimini küpe yapmýþ küçük kulaklarýna, Senelerce sallanan akrep misâli... Kimiyse gerdanlýk olan demir zincirler... O masallara uzatmýþ bilmeden narin bileklerini, Kýrýlmaz prangalarla süslenmiþ kollarý...