ÇANAKKALE ŞEHİTLERİ

Þu Boðaz Harbi nedir? Var mý ki dünyâda eþi?
En kesîf ordularýn yükleniyor dördü beþi,
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarýlmýþ ufacýk bir karaya.
Ne hayâsýzca tehaþþüd ki ufuklar kapalý!
Nerde -gösterdiði vahþetle- "bu: bir Avrupalý! "
Dedirir -yýrtýcý, his yoksulu, sýrtlan kümesi,
Varsa gelmiþ, açýlýp mahbesi, yâhud kafesi!

Eski Dünyâ, Yeni Dünyâ, bütün akvâm-ý beþer,
Kaynýyor kum gibi, tûfan gibi, mahþer mahþer. (1)
Yedi iklîmi cihânýn duruyor karþýna da, (2)
Ostralya’yla berâber bakýyorsun: Kanada!
Çehreler baþka, lisanlar, deriler rengârenk;
Sâde bir hâdise var ortada: Vahþetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...
Hani, tâ’ûna da züldür bu rezîl istîlâ!
Ah o yirminci asýr yok mu, o mahlûk-i asîl,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise, hakkýyle sefîl,
Kustu Mehmedciðin aylarca durup karþýsýna;
Döktü karnýndaki esrârý hayâsýzcasýna.
Maske yýrtýlmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
Sonra mel’undaki tahrîbe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiþ ki: Eder her biri bir mülkü harâb.

Öteden sâikalar parçalýyor âfâký;
Beriden zelzeleler kaldýrýyor a’mâký;
Bomba þimþekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor göðsünün üstünde o arslan neferin.
Yerin altýnda cehennem gibi binlerce laðam,
Atýlan her laðamýn yaktýðý: Yüzlerce adam.
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
O ne müdhiþ tipidir: Savrulur enkaaz-ý beþer...
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boþanýr sýrtlara, vâdîlere, saðnak saðnak.
Saçýyor zýrha bürünmüþ de o nâmerd eller,
Yýldýrým yaylýmý tûfanlar, alevden seller.
Veriyor yangýný, durmuþ da açýk sînelere,
Sürü hâlinde gezerken sayýsýz tayyâre.
Top tüfekten daha sýk, gülle yaðan mermîler...
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdîde güler!
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmýndan;
Alýnýr kal’â mý göðsündeki kat kat îman?
Hangi kuvvet onu, hâþâ, edecek kahrýna râm?
Çünkü te’sis-i Ýlâhî o metîn istihkâm.

Sarýlýr, indirilir mevki’-i müstahkemler,
Beþerin azmini tevkîf edemez sun’-i beþer;
Bu göðüslerse Hudâ’nýn ebedî serhaddi;
"O benim sun’-i bedî’im, onu çiðnetme" dedi.
Âsým’ýn nesli...diyordum ya...nesilmiþ gerçek:
Ýþte çiðnetmedi nâmûsunu, çiðnetmeyecek.

Þühedâ gövdesi, bir baksana, daðlar, taþlar...
O, rükû olmasa, dünyâda eðilmez baþlar,
Yaralanmýþ tertemiz alnýndan, uzanmýþ yatýyor, (3)
Bir hilâl uðruna, yâ Rab, ne güneþler batýyor!

Ey, bu topraklar için topraða düþmüþ asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alný deðer.
Ne büyüksün ki kanýn kurtarýyor Tevhîd’i...
Bedr’in arslanlarý ancak, bu kadar þanlý idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsýn?
"Gömelim gel seni târîhe" desem, sýðmazsýn.
Herc ü merc ettiðin edvâra da yetmez o kitâb...
Seni ancak ebediyyetler eder istîâb.
"Bu, taþýndýr" diyerek Kâ’be’yi diksem baþýna;
Rûhumun vahyini duysam da geçirsem taþýna;
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namýyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmýyle;
Mor bulutlarla açýk türbene çatsam da tavan, (4)
Yedi kandilli Süreyyâ’yý uzatsam oradan;
Sen bu âvîzenin altýnda, bürünmüþ kanýna,
Uzanýrken, gece mehtâbý getirsem yanýna,
Türbedârýn gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvîzeni lebriz etsem;
Tüllenen maðribi, akþamlarý sarsam yarana...
Yine bir þey yapabildim diyemem hâtýrana.

Sen ki, son ehl-i salîbin kýrarak savletini,
Þarkýn en sevgili sultâný Salâhaddîn’i,
Kýlýç Arslan gibi iclâline ettin hayran...
Sen ki, Ýslâm’ý kuþatmýþ, boðuyorken hüsran,
O demir çenberi göðsünde kýrýp parçaladýn;
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmý adýn;
Sen ki, a’sâra gömülsen taþacaksýn...Heyhât,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...

Ey þehîd oðlu þehîd, isteme benden makber,
Sana âgûþunu açmýþ duruyor Peygamber.

(1) Ýlk baskýlarda:...kum gibi, mahþer mi, hakîkat mahþer.
(2) Ýlk baskýlarda:...duruyor karþýnda,
(3) Ýlk baskýda: Vurulup tertemiz alnýndan, uzanmýþ yatýyor,
(4) Ýlk baskýlarda: Ebr-i nîsâný açýk...

Mehmet Akif Ersoy


MERVE GÜZEL

MERVE_MERVE(MG)
Sosyal Medyada Paylaşın: