GEL,BU ŞEİRİN ADIN SEN QOY

BU ÞEIRIMIN ADIN SEN QOY...

Bir mezar tek sessizik indi otaðým ve men
Küskündür sanki her þey bu evdə sen gedenden.
Divardaki tabloda deniz küsüb sahile
Dalðalar neðme demir,
Reqs etmir qaðayýlar*.
Saatýn da zamana sanki qaný qaynamýr
Eqrebler evvelki tek kaçtý tutdu oynamýr.
Hava da ki,soyuqdur,buz kesibdir yataðým
Nefesin yox olandan,nem çekir qelb otaðým.
Niye esdi ayrýlýq aramýza qefilden*
Canlanýr gözlerimde anbaan xatireler,
Biz ki senle xoþbextdik,
Biz ki senle bextever...
Güneþsiz havalar da heç üþütmezdi bizi
Sevinerdik aniden tutulanda göy üzü.
Sevinerdik uþaq tek,
Severdik buludalrý islananda yaðýþdan
Öperdik biz onlarýn
tenimizde qoyduðu damla-damla naxýþdan
Can parçam,kömür gözlüm,
Ey sehabe duruþlum!
Yetdi daha hesretin,
Hicranýn soyuðundan üþüdü iliklerim,
küsdü ömre baxýþlar.
Bir men hey aðlayýram,
Bir de ki, sen gedenden aramsýzdýr yaðýþlar...
Qayýt gəl,ömrüm menim,
Bu þeirin adýn sen qoy
Gel daha, eteyinden tök o aðýr daþlarý
Belke göyler aðlamaz,diner bir az da olsa
penceremi hey yuyan buludun göz yaþlarý...

Aypara Mehman

Sosyal Medyada Paylaşın: