BALIKLAR DEMİR YEMEZ

:: Bir Halil Hoca vardý, olta balýkçýsý.
:: Ayný yerde birlikte atardýk oltayý.
:: O tutardý peþ peþe balýklarý
:: Biz bakakalýrdýk; yalardýk avuçlarý.

:: Yine bir gün attým oltayý öyle beklerken
:: Çoktan bitmiþ benim oltadaki yem.
:: Halil hocam gülerek bana döndü:
:: “Hocam dedi, balýklar demir yemez”
:: Bilirdim o söylerse yalan söylemez.

:: Birden aklýma bir fikir geldi.
:: Hocam dedim, bana da öðretsene þu iþi…
:: Bana bakýp kafasýný salladý, gülümsedi…
:: O günden sonra
:: Ne bildiyse, bana hepsini tek tek öðretti.
:: Hali Hocam ne iyi bir insan,
:: Ondaki yürek ne temiz bir yürekti.

:: Dost olduk, esprilerimiz uçuþtu havada
:: Sabahladýðýmýz oldu denizde, limanda.

:: Bazý günler Sargoz, ýskaroz, çipura
:: Bazen Mýrmýr, sokar, karagöz, girida…
:: Bazý günler kefal, levrek, lüfer, zargana
:: Bazen de milanýr, kupez, sardalye, aterina…

:: Allah ne verdiyse koyardýk torbamýza.
:: Bazý günler bomboþ
:: Bazý günler birkaç çeþidi bir arada…

:: Yýllar mý geçmiþti aradan bilmem
:: Bir gün dediler:“Halil Hoca
:: Dönmemiþ dün akþam denizden”

:: Bir ateþ düþtü yüreðime, nah þurama!
:: Tuz, biber ektiler sanki açýk yarama!
:: Koþtum onun çok sevdiði kayalýklara
:: Her zamanki yerinde oturuyordu Halil Hoca.
:: Bakýyordu engin sulara, uzaklara
:: Gülümsüyordu, mutluydu galiba(?)
:: Bir taþa dayanmýþ, oltasýný atmýþtý
:: Yem çoktan bitmiþ, olta yemsiz kalmýþtý.

:: Aðlýyordum! Denizden çektim boþ oltayý
:: Hocam dedim “balýklar demir yemez!”

:: Ýlk defa duymadý, cevap vermedi bana…
:: Hâlbuki çok isterdim þöyle desin Halil Hoca:
:: Ulan be adam! Ulan be nankör
:: Benden aldýðýný satýyor musun yine bana?
:: Kim öðretmiþti balýklarýn demir yemediðini sana?
:: Ve arkasýndan her zamanki gibi tok bir kahkaha…

:: Ama ilk defa demedi! Gülmedi!
:: Yüzüme bakýp, konuþup, cevapta vermedi…

:: Halil Hocam ilk defa benimle bensizdi
:: Halinden çok memnun olmalý ki
:: Ben aðlarken o çok sakin ve çok sessizdi!


10.01.2018
Mustafa YÜKSEL


Sosyal Medyada Paylaşın: