AYRILIĞIN ALNINDAN ÖPÜYORKEN

Sen yokluðumun ertesi boþlukta gözlerime doðduðun anda,
Düþüverdin kemiksiz et parçasý kalbime ýlýk ýlýk sýzýntýlarla.
Hasat vurmuþtu yalnýzlýðým kaypakca yaþadýðým anýlarýn kucaðýnda.
Boðuluyordum.
Var olan ben aslýnda hiç yoktu.
Hiç bir iklim yaþatmadý yüreðimde yaþattýðýn sarsýntýlarý.
Hiç bir söz kandýrmadý, hiç bir ses duygulandýrmadý.
Hiç bir tufan beni alýp baþka yere koymadý.

Alýþkanlýðým oldun.
Öylesine aldýn ki benden beni.
Kah ayazda kalýyor serin sularla boðuþuyor,
Kah kýzgýn çölün ortasýnda kalýrcasýna ateþlere maruz kalýyordum.
En çok da baharý yaþýyordum.
Oysa gözyaþým hummalý bekleyiþler içindeydim.
Susmuyordu kanayan yaralarým.
Senin bana býraktýðýn can acýsýný unutmaya çalýþsa da unutamýyordu.
Git artýk diyordum.
Git!
Bitsin bu kefensiz giydiðin esaretlik.
Býrak kendi haline.
Kalakaldýn yaþam ile ölüm arasý arafýn en orta yerinde.
Yolun en baþý da, sonu da çýkmaz sokaktý.
Biliyordum.
Karabasan düþlerin koynunda yürüyordum.
Vazgeçmek isterken gözlerinden tekrar tekrar yine yeniden geldim sana ben.
Gidemedim.

Asýlý kaldým sensizliðin gerdiði çarmýha da, gidemedim sen olmayan yarýnlara!
Her uzaklaþmaya çalýþtýðým ve her yokluðunu giydiðim anlarda baþaramadý yorgun bedenim kimsesizliði kifayetsizce giymeye.
Kahretmeyi düþünürken avuçlarýmý açýp yaradana dua eder buldum her defasýnda.
Ne yaptýðýmý anlayamýyor, nasýl bir çýkmazdayým düþünemiyordum.
Kanýyordu caným, kaldýramýyordu olmayan bir bendeki seni.
Küf kokulu akþamlarýn sessizliði daðýtýyordu ruhumu, göç yalnýzlýðý yaþýyordum.
Suskunluða bürünmüþ dilim artýk lal olmuþ, kalemimse kýrýlmýþtý.
Býraktýðýn izlerin üzerini kapatmaya çalýþtýkça yorgan gibi ayaklarým dýþarýda kalýyor,
taþ duvarlar arasýnda seni ararken.
Koyu gri akþamlarýn serinliði yüzüme vuruyordu Ankara sokaklarýnda.

Evet, týlsým bozuldu.
Nedir, nasýldýr, artýk hiç sorgulamýyorum.
Ayrýlýðýn alnýndan öpüyorken sessizliðinle, ben hep baþa dönüyorum.
Teninin kokusu sarýyordu bir anda ben oluveriyorsun.
Gülüþlerin aklýma geliyor, sesin kulaðýmda çýnlýyor,
Gözlerimi gözlerinle teyemmüm ediyor,
Gidemiyorum.
Lanet olsun ki içimde bu denli sen dolaþýrken, gitmeyi bir türlü beceremiyorum.
Biliyor musun,
Belki de seni senden daha çok seviyorum.
Aleyna ýrmak #YalnýzlýðaNikahKýydým
Sosyal Medyada Paylaşın: