BANA HAYAT VERENSİN (139.)

Kalbi aðlarken gülen bir yüz gördün mü
Nereden bileceksin aðrýmadýysa kalbin
Ben sevdamýn umutlarýný yitirdim
Açan çiçeklerde yeþeriyor umutlarým

Sakladým seni kalbimin derinliklerine
Yýllar boyu seni orada gizledim
Ne yazýk ki geçte olsa anladým
Bilemedim deðerinizi gözyaþlarým üzgünüm

Ben karanlýðýn güneþ almayan yüzüyüm
Tut bak ellerimi buz kesti her yaným
Sar kollarýnla sar sýkýca ýsýnsýn tenim
Sen benim bitmeyen hasretim özlemimsin

Gecenin karanlýðýna dalýyor gözlerim
Hayaline geçirdiðim nice uykusuz gecelerim
Ýçimde bir sonbahar havasý esiyor
Yaprak yaprak dökülüyor hüzünlerim

Yýldýzlar kayýp giderken düþlerimden
Ne þarkýlar teselli ne gözyaþlarým
Gecemi aydýnlatan karanlýðý delen sen
Þu kýsacýk ömrümde bana hayat verensin



Fatma Ayten Özgün





Sosyal Medyada Paylaşın: