KARANLIKTA ÖLDÜM BEN

Sessiz gece karanlýkta iniltim,
Caným sýkkýn, durgunum çaresiz,
Dert yok, sevda yok, tat yok.
Ölmek aklýmda canlanýyor hep,
Deðersizlik hissediyorum yaný baþýmda

Umut yok bende, tek elimde ölmek.
Yaþamak baþtan sýkýntý, sessizlik yoldaþým
Bir sessizlik dünyasýnda,
Ölüm sessizliðin deyim,

Ölmek istiyorum her an
Acýlar bitsin umarak,
Ýçimde ölen devin resmi,
Cüce kalmýþ karanlýklarda
Nefreti ve bitmeyen bir öfkesi...

Yaþadým güneþ umuduyla
Gelir, yaþamýn neþesi
Son buldu bunlar, her þey sonun kendisi
Tek his var , karanlýk gecenin hissi

Ölüm sessizliði, yoldaþým
Ensede son nefesi
Ne eski kaldý, ne esintisi
Ne haber var, ne de özlenenin sesi

Öldük gittikte,
Ne kaldý geride ?
’’Karanlýðýn kendisi ’’

BENÝM GÝBÝ HAYATTAN BÝR TAD ALAMAYAN, ALLAHI DÜÞÜNÜPTE ONA KUL OLAMAYANLARA, BÝN NÝMETE BÝN ÞÜKÜR EDEMEYEN, AÞK VARKEN DÜNYALIÐA KAPILANLARA VE SONUNDA SOÐUK, YALNIZ VE KARANLIK BÝR ODA’DA TEK BAÞINA ÖLENLERE...
Sosyal Medyada Paylaşın: