Siyah Kar

ve bir bulut aðlamasý
yitik bir mevsimden çalýyordu güneþi
hava soðuk
içimde siyah kar
erimek nedir bilmiyordu

mutluluðun yasýný tutan þiirler çoðalýrken
kaldýrým taþlarýna baþýný yaslayan ömürler
bir bulutun aðlamasý altýnda kalýyordu
saðnak bir gözyaþý
resmedercesine bir günahý
þarkýlarda idam ediyordu kendini

oysa inatçý ve soðuk bir ayaza yenik düþüyordum
hayat yarýný güzel gösterirken içim üþüyordu
içimde siyah kar
erimek nedir bilmiyordu
biliyorum bir erise içimdeki siyah kar
güneþin doðuþunu seyredeceðim
düþlerim gerçek olacak
gülüþlerim
hayallerim
mutluluðum
acým son bulacak

çünkü çok sahte insanlar gördü yüreðim
ama ilk defa siyah kar kaplýyordu yüreðimi
sanki karalar baðlamýþ
yas tutuyor
cinayete uðramýþ bir mevsim gibi

þimdi neye inansam
onu kaybedeceðimi biliyorum
neyi sevsem
kimi özlesem
kime sarýlsam
herkesin öldüðü kadar öldüm
ama herkes kadar yaþamadým
sustuðum kadar öldüm
düþündüðüm kadar öldüm
sevdiðim kadar öldüm
ölmek o kadar basit ki benim için
ben yaþamak nedir hiç bilmiyorum

ve okyanuslar mavi olduðunu baðýrýyordu
gök mavi olduðunu
þiir mavi olduðunu
yürek severse mavi olduðunu
vicdan, merhamet varsa bir insanda
o insanýn mavi olduðunu
ama ben mavi olan her þeyin öldüðünü gördüm
hemde bir damla sevdaya hasret kalarak

oysa bütün yetimler içimde maviyi arýyordu
yalnýzlar, evsizler ve ölüler
ve içimde siyah kar
erimek nedir bilmiyor
bense ruhuma kefen biçiyorum
herkesin yarasý içinde kanar
mutlu görünen herkeste buna dahildir

ibrahim dalkýlýç

01.01.2018
22.30 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: