HAL BEYANI
Otuzdokuz senem, kýrkýma son ay
Say gününü þair, ölmedikçe say!!
Islak caddelerin köþe baþýndan.
Görünüp gençliðim, bana gülmekte
Bir mezarýn soðuk, mermer taþýndan
Süzülmekteyim ben, hep süzülmekte
Geçen yýllar ümidimi aldýkça
Boynum bükük uzaklara daldýkça
Aðladýkça böyle hep aðladýkça
Üzülmekteyim ben hep üzülmekte
Mor tavanda, baygýn, cýlýz bir ýþýk.
Duygularým yorgun, zihnim karýþýk.
Alnýmdaki yýllar; gibi kýrýþýk,
Çizilmekteyim ben, hep çizilmekte,
Hayat güzel, sevilince sevince
Bazýsýna, hüzün olur evince
Ruhum tenden, çekildikçe ipince
Yüzülmekteyim ben hep yüzülmekte
Hayat denizin de, kýrýk bir salda
Renklerim karýþtý, mavi’de al’da.
Satýr satýr , bitmeyen bir masalda,
Yazýlmaktayým ben, hep yazýlmakta
Gölgesi çekilmiþ sokaklar gibi
Bacalarý sönmüþ ocaklar gibi
Nefesi kesilmiþ dudaklar gibi
Büzülmekteyim ben hep büzülmekte
Bir Aþk geldi; çok uzaktan, derinden
Dünyam þaþtý, birden kaydý yerinden
O sevdanýn ,öldürmeyen derdinden
Ezilmekteyim ben, hep ezilmekte.
Ýhanet gizlidir, aþkýn yanýnda .
Sevabýna, günah kattým sonunda.
Her sabaha bir yosmanýn koynunda
Çözülmekteyim ben, hep çözülmekte.
Fevzi Öztürk
01/01/2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.