1.Dünya Savaþý sonrasýnda, sömürgeci güçlerin iþgali altýnda, toplarýn mermilerin havada uçuþtuðu soðuk bir kýþ akþamýydý. Ermeni çeteleri köyleri basarak, bütün hayvanlarý toplayýp evleri yaðmaladýktan sonra ateþe verip toplu kýyýmlar yapýyordu. Düþman saldýrýsý karþýsýnda direnmeye çalýþan köylülerimiz, dað sýrtlarýnda zor þartlar altýnda yaþasa da birleþerek güçlenmeye çalýþýyordu.
Fransa ise; kendi çýkarlarýný saðlamak için, Ermenileri silah ve para desteðiyle örgütleyerek isyan çýkarmalarýný istemekte ve bu sayede yüzlerce insanýmýzý katlettirmekteydi. Ermeni çetelerinin bombardýmaný altýnda, Aslanköy’den molla Ahmet , Yanpar dan Demirci Aziz, Çukurova dan Pala Hüseyin, civar köylerden at - silah ne bulurlarsa topluyor ve eli silah tutan gençleri olgunlaþtýrýp, ermeni çetelerinin kökünü kazýmak için 35-40 kiþilik müfrezeler kuruyor, direniþe hazýrlanýyorlardý... Dondurucu soðuk yüzlerine muþtalansa da buna raðmen ayaklarýnda yýrtýk çarýklarý alev kesilirdi. Genç ihtiyar çoluk çocuk demeden bir þekilde vatan için canýný diþine takmýþ gayretle çabalýyorlardý. Ermeniler Yanpar’lý demirci Aziz’in ekmek teknesini yerle bir etseler de onun býçak gibi zihni vardý. Yaþýný almýþ gençleri baþýna toplayýp, çareyi gaz lambasýnýn altýnda odun sobasýnda ateþi harlayýp demiri nar gibi kýzarttýktan sonra yumuþatýp çekiç ile dövüp süngüler hazýrlamakta bulmuþtu demirci Aziz.
Bizde o akþamüstü, telaþ ile demirci Aziz’e yardým etmeye gidiyorduk Sokaðýn sonunda toplanan kalabalýðý görünce korktum, ninemin ellerine sarýldým. Ninem ‘’korkma yavrum onlar bizim askerlerimiz gel bir bakalým kimler var’’ diyordu. Ninem korktuðumu görünce kolumu çekiþtirerek kalabalýðý yardýðý gibi karþýsýnda duran heybetli yiðidi görünce, yanan yüreðine su serpilir ‘’Ermeni soysuzlarýnýn korkulu rüyasý Mustafa Kemal paþam gelmiþ’’ diye haykýrdý. Rüyalarýmda gördüðüm Paþam karþýmda duruyordu Yüreðim kanat çýrparken, hayranlýkla ninemin arkasýnda Paþamý seyretmeye doyamýyordum. Onu izlediðimi gören Mustafa Kemal Paþam gülümseyerek el hareketiyle yanýna çaðýrdý Ninemin elini býraktýðým gibi, Mustafa Kemal Paþaya doðru koþarak sarýlýp aðlamaya baþladým. Paþam saçlarýmý okþarken, ‘’ söyle bakalým, neden aðlýyorsun?’’ diye sordu. ‘’Sen sahiden Mustafa Kemal misin?’’ dedim. ‘’Evet. Senin adýn ne peki?’’ Benim adýmda Mustafa Kemal ‘’Sana kim koydu bu adý?’’ ‘’Babam’’ dedim Kimmiþ senin baban, kimlerdensin anlat bakalým diyordu. ‘’Ben, Kuva-yi Milliye’den, Fransýzlarý Mersin, Tarsus, Adana, Maraþ, Urfa arasýnda bozguna uðratanlardan Seyit yüzbaþýnýn kýzýyým. Babam cenge gittiðinde, anamýn karný burnundaymýþ, Babam, ‘’gider de geri dönemez isem çocuðumuzun adýný Mustafa Kemal koyun’’ diye vasiyet etmiþ. Babam, þahadet þerbetini içmeden önce askerlerine : "Rüyamda Mustafa Kemali gördüm, Fransýzlarýn ayaklarýna nal çakýp denize döküyordu, yeter ki mücadeleyi býrakmasýnlar Mersin’imizi hainlerin ellerinden kurtaracaðýz."dedikten þehit olmuþ Anam, Ermenilerin köyümüze baskýn verdiklerinde, Kuva-yi Milliyeciler için ördükleri çoraplarýn, berelerin arasýna sýkýþtýrdýklarý silahlarý sýrtýnda taþýrken yakalanmýþ. Ýþkence ettiklerinde gýký çýkmamýþ, lakin paþama hakaret ettiklerinde iki parmaðýyla Ermeni askerinin gözünü oyarak: "Çekin kirli dillerinizi Paþamýn üzerinden soysuzlar!" diye haykýrmýþ. Anamý öldürmek yerine iki kolunu kesmiþler. "Söyle o Paþana gelsin kollarýný, geri versin seni kurtarsýn da görelim," deyip, iþkence ederek öldürmüþler. Anama aslan köylü Çolak Hafize derlerdi.’’ Paþamýn bulutlanan gözleri pür dikkat beni izlerken, ayakta duran yaverinden su isteyip boðazýný ýslatýrken dinlemeye devam ediyordu. ‘’Dedem Mersin’in Çevlik Köyü’nde Müdâfaa-i Hukuk üyesiydi. Deðirmenci Rüstem derlerdi. Buðday çuvallarý içinde, Kuva-yý Milli’ye ye silah ve erzak taþýrmýþ. Milli Müfrezeler ile birlikte Arslan Köy’ün iþgalinde dedemin deðirmenini ateþe veren Fransýz askerleri kurþuna dizerek þehit etmiþler. Amcam Korkut Bey, pehlivandý. Seferberlik zamaný Yanpar’da “Bozkurt Müfrezesi’ni" güçlendirmek için civar köylerden silah toplayýp, eli silah tutan herkesi mevzilendirdiði anlatýlýr.’’ ‘’Peki, sen benim adýmý ve kim olduðumu nasýl biliyorsun? ’diye sordu. ‘’Yüzünü hiç görmedik ama seni beþikteki bebeler tanýr. Kulaklarýna adýn dua diye ninni ile okunur’’dedim. Elimdeki tahta tüfeðimi gösterdim ‘’ucuna süngü taktýk mý hainin canýný alýr, izin verin, sizinle geleyim’’ dedim. Paþam "Yiðitlerden daha yiðit kýzým, söyle bakalým kaç yaþýndasýn sen?" 12 yaþýmdayým dedim. ‘’Sana bir görev veriyorum Mersin’e geldiðimde çantamý sen taþýyacaksýn, olmaz mý?’’ Bende elimi baþýma götürdüm ‘’emret paþam uðrunda ölürüm,’’ dedim. Paþam ninemin yanýna yaklaþarak, ‘’sen ne yiðitler doðurup büyütmüþsün ninem, ver elini öpeyim’’ dediðinde, ninem Paþamýn önünde diz çökerek ‘’yedi cihan namýný duydu, dizlerinin baðý çözüldü, sende eðilip elimi mi öpeceksin Paþam? ’dedi. Paþa ninemi omuzlarýndan tutup yerden kaldýrýp, ellerinden öperek: ‘ Beni de doðuran bir ana deðil mi? Paþada olsa kimsenin önünde diz çökmenizi istemiyorum ninem’’ diyerek devam eder ve halka hitaben derki;‘’ Ben size boþa bu topraklarý gözü kapalý emanet etmiyorum. Bir Mustafa Kemal ölürse bin Mustafa Kemal doðar! Bunun huzuru var içimde. Ey ahali yarýn Fransýzlarý denize döküyoruz hazýr olun!"