BİLİRMİSİN (134.)

Yokluðun nelere mal oldu bilirmisin
Bilemezsin geceyi hüzünlere boðduðumu
Sensiz yapraklarýn yeþilken nasýl kuruduðunu
Varken yok sayýlmak nasý bir þey bilirmisin

Tenimiz tutuþunca birbirine ateþinden erirdim
Dudaðýmda yarým kalmýþ gülüþlerin acýsý
Yudum yudum içip kanamadýðým gözlerinden
Büyür de büyür içimde yalnýzlýðýn acýsý

Sen hangi mevsimin rüzgarýsýn sevgili
Ansýzýn esiyorsun gönlüme gönlüme
Yitik hiç yaþanmamýs bir ömür gibi
Yýldýzlar dökülür suya peþ peþe

Bir sýzý var bedenimde yüreðimde bir acý
Ben artýk þiirler yazamýyorum eskisi gibi
Bir hüzün var kalemimde içimde bir kahýr
Ben artýk gülemiyorum eskisi gibi

Dýþarýda yaðmur fýrtýna var kýyametler kopuyor
Ay karanlýk kimseler görmez
Çok üþüdü ellerim göðsünde ýsýt biraz
Gel ne olur gel son bir kez sarýl biraz



Fatma Ayten Özgün





Sosyal Medyada Paylaşın: