Terliklerimi giymem lazým, onlar hep bildiðim yerde. Oturduðum yerden yataðýn altýna kadar her þeyi düþünmem lazým. Her sabah altýndan geçtiðim aðacýn üzerinde duran kuþ yuvasýný keþfettiðime sevinmeliyim mesela Üzülmemeliyim mandalinanýn kokusundan hüzünlendiðime Saçlarýmý kývýrcýk yapmak istediðime Onlarýn istediði gibi yaþamamaya direndirten duygularý taþýyabilmiþ olmaya sevinmeliyim...
Meðer ne de anlamlýymýþ bir Sabahattin Ali, Oðuz Atay... Yüreðimde þimdi hiç kapanmayacak bir yara var Sevinmeliyim öldürmediðine, Acýsa da yaþattýðýna Kar yaðadýðýnda artýk hep gülümseyeceðim Beraber tahinli ekmek yiyemeyeceðimize aðlayacaðým... Ama hep bileceðim, ben artýk sevmeyi öðrendim.
Bu ne güzel bir can... Bu ne güzel bir ölüm...
T.B.L
Sosyal Medyada Paylaşın:
solamente Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.