Þuan bir pencere önündeyim Açtým camý ve hava soðuk bir sonbahar mevsimi yine Ayrýlýk kokusu yayýlýyor sanki her yere
içim ürperiyor bir anda üþüyorum yüzüme keskin býcak gibi sert rüzgar çarpýyor... zifiri karanlýk hiç bir yer görülmüyor kör mü oldum acaba derken birden ay ordan yüzünü gösteriyor yýldýzlar o kadar parlak ki ýþýgý gözlerimi kamaþtýrýyor ..
aya baktým öyle derin derin daldým uzaklara bir an yüzün geldi gözlerimin önüme o Ay sen olmuþtu sanki sen gibi bakýyordu bana gülümseyi verdim aya öyle delice bir an elimi uzattým belki severim seni diye birden kayboldun iþte...
sende gerçek deðilsin bak yokluðunda yansýmaný mý sevmiþim gerçeðine hasret beklemekle kendimi tüketmiþim hayalden ibaret olarak kalacaksýn belli kendimi hep bi an varsýn diye teselli etmiþim. Ama aslýnda hiç yokmuþsun bunu görememiþim.....
19.10.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Meral Bilgiç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.