Ruh oratoryosu
Ruh oratoryosu
kendi baþýna bir kiþi bile deðil,elbet
gölgelerin dünyasýnda çarpýþýrken
Tanýmsýz gövdeler de saklanýr
çekilir kanatlarý karnýna,
sus sakýn ha!
telaþ kaplar her an yüreði aþýnýrken
ölümün soluðu nizami vurmuþ böðrüne
hep kucak aranmýþ gizli tabakalarda
baþlarý düþmüþ çocuklarýn korkudan
yontulur sessizce yalnýzlýk üzme bir cevizde
kaçýlýr,kaçýlýr yaðmurun içine,
ta ki o deri deðiþtiren
isimsiz gövdenin
küçücük evine
yýrtýlmýþ dudagý nur topu seviþirken
onu doðuran tanrýya tapýnmýþ,
görünmüyor artýk içinden geçenler
öpüþerek büyüyen ürkek serçeler
bir haber getirmiþ sevdiðinden
ruhu yara bere hayvansý bir ritimde
kemirse kemirse bir daha kör cihetinden
kandan geçilmez þimdi þafak doðurunca
yetiþ sevdiði kokla tarumar olmuþ ruhundan.
Erkan Altay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.