Kiralýk kirli elleri, Hangi hortumcudan acaba, Almýþtý kanlý emirleri, Hangi zenginin yan sofrasýnda, Yaðlý kemikleri yalamýþtý dilleri, Yürekleri kara kömür, Beyinleri bitpazarýnda, Uþaklýða adanmýþtý ömürleri...
“Umut” yüreðinde umut, Yüreðinde vatan sevdasý, O küçücük yüreðinde halkýn, Yoksul halkýnýn cefasý... Ey Güzel Oðul! Haydi doðrul! Yüreðimin baþköþesi senin, Gel kurul...
Sen ne hýrsýzdýn ne hain! Ne dalkavuk ’bir sayýn’ Ne de uþaðýydýn ’Amerikalý bayýn’ Ülkeni sevdin, Sevdin halkýný, Bilen bilir, Kör olmayan görür, Senin farkýný...
Annen aðlar dövünür, Yüreðim seninle övünür, Kardan beyaz, Beyaz kâðýttan aktýn... Sen aydýn, Sen namuslu yaným, Köroðlu Dadaloðlu Yani halktýn…
Bir yýldýz gibi, Gecenin karanlýðýnda, Yüreðimize aktýn, On dokuzunda bir genç, Tarih yazmaya kalktýn... Ne emir ne komut, Unutturabilir seni, Sen tarihe yazýldýn ’UMUT…”
22 Mayýs 2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mahmut Cantekin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.