MANTIKSIZ SEVDİĞİM

Sana canimi verdim anliyamadin
Urganmýþ boynumda taþýdýðýn gerdanlýk 
Sana hükümdarlýðý getirdim anliyamadin
sevdalar sulara karýþtý akar oldu
kanli kanli yuce daðlara

Köpürüyor kalbimden zýpkýnlanýr umutlar birer birer
gözlerin tunç gibi çöküyor hayatimin her yerinin baðlarýna
nehirler bilemicegin kadar hülyali
akiyor bu aralar
tüm vadiler her yaniyla senin
yüzüne sevdana bakar
diyer yanim ise münzevi hýckýran
leyla kuþlarý gibi
sen halen anlamadin bilemedin ki sevda denen yokuslari

ve henüz yorulmadin devler yokuslarindan
yýkýlmaya terk edilen kimsesiz
çaresiz evler gibi
ve sen yaþarken ölmedin dunyada


ve sen henüz yaralanmadin uçarken sevda göklerinden
sahi hic bir oltaya takildinmi
ta derinlerin derininde
sen karalari baglamadan beni
nerden anliya bileceksin ki


O kalp sende oldukça gülüm, aðlayamazsýn mutlu edemezsin

bir yildiz gibi koyuyorum seni
göklere
her gecenin karanligindaki
ýþýðý ruhumun icinden alacaksin
aldanma sakin gözlerini süsleyen
muhazam sahane ciceklere
En güzel güllerini ruhumla alacaksýn avuclarina...
kopu verecek bu ince ipler yerinde
her cizgisi oysaki yarali bir dev gibi

ve hic anlamicaksin sevginin
en hassýný en degerlisini
sen hala cözemedin ýrmaklarýn
dertli dünyasini

O, coþkun deryalarin berraklýðýný
Sen bozuk bir çeþmeden doldurmuþsun pasli tasýný
Gözyaþý çukuruna gömmüþsün deltasýný

bir tokat gibi inmeliydi aþk yüzüne
kahrolasi kalbine civilerle gömülmeliydi sevda denen illet
görmedin sen bir aslanýn can cekiþmelerini darman duman halini

yanlizlik þiirlerinde okunmadi
ismin
Bir boþ sayfa yapraðinda yanmadý bakýþlarýn

birer birer dökülen tüylerine
tutuna bildimi yavru kuþlarýn
karanlik sokaklarda aglaya aglaya
gülmedin sen
ve sen henüz kovuldugun kalpten
ölmedin sanýrým

bir kuþ gibi cýrpýnan yüreðimin
kafesinde kala kalmýþim
Bir avuç yem býraksan ölür müsün, a gülüm
Feryadý kayalarý dagliyan sesime
Ömür boyu yabancými kalicaksin
a gülüm
ve bir zindanin küflü beton duvarlarina
çarpmadi gözyasýyla boðulan
gözlerini




Sosyal Medyada Paylaşın: