Yetim Bir Çocuk

yetim bir çocuk
elleri cebimde aðlýyordu
oysa ben soðuk bir kýþ gecesinde
romantik bir kar yaðýþýyla ýslanýyordum
üstüm baþým acýya bulanmýþ
asýrlýk bir gözyaþý içindeydim

sonra kýzýl bir yalnýzlýkta kalýyordum
mor þiirlerin içinden geçer gibi
mavi okyanuslarda seni arýyordum
gök karanlýk ve ürkütücü
bense sol yanýmda saklýyordum tüm özlemlerimi
cebimde bir çocuk eli

ve sessiz bir sevdanýn peþine takýlýp
intihar eden bir þiir býrakýyordun ardýnda
sonra bir yýldýza saatlerce bakýp
sevdanýn resmini çizmeye çalýþýyordum
oysa bir duvar kadar soðuktu umutlarým
ve bir düþman ateþinde kalmýþ gibiydim
öyle zamanlarda bir çiçeðin yapraðýna sýðýnýp
gözyaþýmla umudumu çoðaltýyordum

ve yaðmur sonrasý
toprak kokan bir þiirde
filizlenen bir acýyý
güneþe tuttarak kuruttum
sonra güneþ kýzýllýðýnda bir acýyý sahiplendim
güneþi hiç bu kadar soðuk bulmamýþtým
yetim bir çocuk
elleri cebimde aðlýyordu

adýmý dahi hiç bilmediðim bir çocuðum ben
ruhumu bir celladýn eline býrakýp
yüreðimde yetim sevdalara mezar kazýyorum
ve ne zaman günahýmdan arýnsam
iþte o zaman mezarsýz bir þiir bulacaðým yüreðime

sana yüreðimde bir gülüstan þehri biriktiriyorum
kardelen’le papatyanýn eþit olduðu
mevsimlerin hep bahar koktuðu
çiçeklerin hiç solmadýðý
yapraklarýn hiç dökülmediði bir þehir

sen uykunun en güzel yerindeyken
ben düþlerinde sana sarýlmaya geliyordum
sen içimde çoðalan bir þiir’sin
bense içimde göç eden bir kýþ mevsimi
sonra fýrtýnalý bir yaðmur yaðýyor bedenime
ve sen bir kardelen gibi filizleniyorsun içimde
yetim bir çocuk
elleri cebimde aðlýyordu

ibrahim dalkýlýç

11.12.2017
23.15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: