Bakýþýnda yeni bir çað vardý. Gözlerinin mavisi engin bir deniz, Saçlarýnýn sarýsý altýn bir geleceðin rüzgarýydý... Ne yýldýrdý onu yolundan azgýn denizler, Ne döndürdü yolundan hakkýndaki fermanlar. Görmeden sevdi onu Anadolu’nun yoksul halký. ’Ya istiklal, ya ölüm!’ dedi paþam, þahin bakýþýyla ufka bakarken. .. Kazma süngü oldu, Kürek Balyoz gibi indi. Ýstiklal yolunda mermi taþýdý Þerife Bacý, Anasýnýn tek evladý topraða düþerken baðýrdý ; ’yaþasýn vatan!’ Hoþafla destan yazdý Mehmed’im... Ata’mýn ’A’ sýdýr alfabemin ilk harfi, Özgür bir ülke yarattý yoktan var etti. Borcumuzdur ona bayraðý indirmemek, Borcumuzdur ona izinden gitmek... Sosyal Medyada Paylaşın:
yiğit kız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.