kalmıyorum

varlýðýn hasret yokluðun ölüm
yaz gibi sýcak güz gibi soðuðum
dilimde þarkýsýn fikrimde þiir
özlemin kimsesiz koca bir þehir

ne sen çaresin nede ben çaresiz
yürek efkarlý gönlüm paresiz
uzaðýndayým her bir adýmýn
kelimeler aciz kalýr kifayetsiz

korkmuyorum hiç korkumdan
keskinim çelik gibi
varlýðýn aðýr yokluðun kaðýr
kýrýlmýþým ben dalýmdan

öfkem var dilimde dünümde
bilirim çok dert var benim önümde
kuruyorum kendimi kendi elimde
hasreti nefrete baðlýyorum

ne varsýn ne yoksun bende
hasretin güneþ açar gölgemde
farkedermi gelsende gitsende
derdimi aþkýna baðlýyorum

ya mecnun bu gönül yada bir deli
özlemezmi yürek çekip gideni
nefretmi’ki aþkýn bedeli
alan alsýn ben artýk almýyorum
kalan kalsýn ben artýk kalmýyorum.



Sosyal Medyada Paylaşın: