ne varsa hiçliðe doluyor aklýmý alýp sonunu anladýðýmda düþlerim yoktu geri dönüp yeniden baþlamayý istedikçe ayný yöne kývrýlan suyun akýbetine dolup o sonsuz yok oluþa varýyordum
iki ara kendim olup yansýmalar dehlizinde zamana yenilmiþ duygularýmýn neler biriktirdiðine inanýp varlýðýmý kendimle buluþturdum sonra buruþturup fýrlattým yýldzlara
içimizden geçip bize benzeyen yüzlerin güçlü sevgisi ile uyandýk hayata rüyasýna yalvaran sesin arkasýnda baþka bir ses silindikçe siliniyordu yeniden baþlýyorduk umuda tutunarak bir akþam bir sabah tekrarlayýp duruyorduk kaybetmek için bize ait olan umidi
karmaþa kalabalýk ve çaresizlik herkes ayný acý ile göðe haykýrdýðýnda ellerimiz o sonsuz boþluða gerildi söz verdim kanatlarým iyileþir iyileþmez veda edeceðime.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.