MEVSİM-İ AŞK

ey sevgili
seni gördüm fani ömrümde
yürüdün çölümde
taþlar çayýr çimen oldu
çakýr dikenleri gül
kalbim aþkýn çeraðýnda susmayan bülbül
yanýp durdum gölgende
köz mevsiminde
bir ceylandýn sen
dolaþýr dururdun her bir daðý
düþtüm peþine rüzgar olup
deðdim her sarýya her yeþile
çözülmemiþti henüz dizimin baðý
dolanýp durdum ufkunda umarsýz
gez mevsiminde
billur sular akardý endamýnda
neyine baksam cennet olurdu
güneþ teninden süzülür
bahar kollarýnda otururdu
aklýmý alýrdý sendeki renkler
usanmadan sana bakardým
göz mevsiminde
nedense kaçardýn vuslatýn ipini kesip
geceyi gündüze baðlayamazdý ellerim
suyun koynundan çýkan meltemdin
gençliðime çarpardýn esip esip
uzayan yollarýnda çaresiz
öylece kalakalýrdý eli kolu baðlý
zavallý yelkovanla akrebin
aklýmý bozduðum zamanlar
tez mevsiminde
rüzgar hatýr sormaz titretir beni
tut elimden yoksa daðýtýr bu bendeni
meðer þu dünyada varmýþ
her olmuþun olacaðýn nedeni
ey sevgili
ey düþ ülkemin sultaný
Karaca’m ömrü varým
sararmaktayým aðýr aðýr
düþeceðim ellerinden
tut ellerimden sevdiðim
toprak korkutmasýn beni
güz mevsiminde

ali rýfat arku
03/12/2017
istanbul




Sosyal Medyada Paylaşın: