Bir güzele vuruldum, adýný anamadým.
Susuzluktan çatlarken, göllerde kanamadým.
Hiçbir dünyalýk sevda, doyurmadý ruhumu.
Ateþlere atladým, ýslaktým yanamadým.
Beyaz olsun diledim, yüreðim yaðan kardan.
Bin bir çiçek topladým, daðdan tepeden kýrdan.
Hep arýnmak istedim, ruhumu saran kirden.
Kýrklandým gözelerde, bir türlü yunamadým.
Sallanýrken “Hak” diyen, tahta beþikler gördüm.
Tebessümlü yüzlerde, nurlu ýþýklar gördüm.
Birbirini delice, seven aþýklar gördüm.
Aþký Allah yarattý, seveni kýnamadým.
Hep bahane aradým, kendimden kaçmak için.
Neler vermezdim neler, gül olup açmak için.
Kuþ olmaya özendim, Semaya uçmak için.
Vakit geceymiþ meðer, uçtum da konamadým.
Menzile varýlýr mý, boþlukta süzülmekle ?
Kara kýþ biter mi hiç, soðukta büzülmekle ?
Otuz yedi yýl geçti, aðlayýp üzülmekle.
Buz kesti yanan yürek, yine de donamadým.
Ýsmail SIKICIKOÐLU
SAVAÞTEPE/BALIKESÝR
K.S
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.