Ayþe kýz derlerdi adýna, Köyün en güzeliydi. Ýstemeye geldiler görücü usulü, Gelin oldu karþý köye. Baþlýk istemek adettendi, Otuz bin kaymaya gitti…
Mutluydu ilk baþlarda; Ya da ona öyle gelmiþti. Bilmezdi ki, Mutluluðun nasýl bir þey olduðunu. Karný doyuyordu, Aç deðil, açýkta deðildi. Bu olsa gerek Mutluluk dedikleri þey.
Ýlk bebesini aldý kucaðýna, Bir yýlýný devirince. Sonra ikincisini. Derken boy boy bebeleri oldu. Kendini onlara adadý. Bakamaz oldu kendine, Bilemezdi, Beceremezdi zaten. Salýverdi kendini, Ýyiden iyiye…
Saçýný süpürge etmiþti kocasýna, Þimdi baþka havada nankör eþ. Sinirli, geçimsiz, huysuz!... Yemeði beðenmedi mi, Al sana dayak! Komþuya kýzar, Hýncýný ondan alýr. Terapisidir avrat dövmek Kahvedeki okey yenilgisinin. Sebep gerekmez oldu artýk dayak için. Yeterlidir havadan sudan þeyler. Gel avrat dayak! Git avrat dayak! Yüzünün þekli deðiþti dayakla. Gözler mosmor her daim! Adýný bile unutmuþtur. Avrattýr artýk yeni adý…
Ömer Adar-2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Adar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.