yokluğun

hep keþkelerim oldun hayatta,
mutluluða uzaktan baktýrdý yokluðun..
öyle aðýr yükler yükledi ki omuzlarýma,
bir adýmlýk derman bile býrakmadý yokluðun..
tökezledim düþtüm de bilmem kaç kere,
uçurumun kenarýna geldim,geldim de,
giderken ellerini de götürdün diye,
kucak açýp tutmadý yokluðun..
yüreðime acýyý sen sapladýn,
elim erip de çýkartamadým,
gel,sen çýkar bari dedim yalvardým da,
sesimi sana duyurmadý yokluðun..
karanlýktayým dedim bak hep gece burasý,
güneþ olup aydýnlattýn da tüm yeryüzünü,
mum ýþý kadar aydýnlýðý bile,çok gördü bana yokluðun..
benim kalbim sýcacýktý,yalnýz senin için çarpardý,
katýlaþtý,buza döndürdü yokluðun..
dünya yaþanýlacak bir yerdi benim için,
þükrederdim allaha yarattýðý için,
artýk ne dünya da gözüm var,
ne yaþamak muradým,
ölümü arattýrdý bana yokluðun..
istersen karþýna çýkmam bir daha,
affedip seni gelmem kapýna,
ama þunu da bil ki bana,
baþka bir sevgi aratmaz yokluðun..





emine rezzan sipahi


Sosyal Medyada Paylaşın: