UNALAN
Anneme Mektup
UNALAN

Anneme Mektup


Anneme Mektup

Başımız dumanlı adımız efkâr.
Bitmiyor ızdırap bitmiyor annem.
Çalınıp çırpılan haram ile kâr,
Hırsıza, soysuza yetmiyor annem.

İtibar arsız da, namus bedava.
Aleyhe dönüyor hak olan dava.
Lokman hekim gelse bulunmaz deva.
İkiyle iki dört etmiyor annem.

Baksak da dünyayı göremez olduk.
Destursuz makama giremez olduk.
Kimseye hal hatır soramaz olduk.
Yürekler birlikte atmıyor annem.

Aşımız taş oldu, tütmez buharı.
Gecenin yoldaşı yaptık neharı.
Unuttuk sevdayı, aşkı, baharı,
Bülbüller gülüne, ötmüyor annem.

Kimisi bulamaz, kimi seçiyor.
Hayatlar beyhude gelip geçiyor.
Ayaklar başlara ömür biçiyor,
Besledik, büyüttük gitmiyor annem.

Gerçekken batıla döndü özümüz.
Eskidi, gülmüyor çocuk yüzümüz.
Nutkumuz tutuldu, çıkmaz sözümüz.
Lal olmuş dilimiz, itmiyor annem.

Aklıydı insanın hayvandan farkı.
Doğrudan, eğriye çevirdik arkı.
Küfürle dönüyor dünyanın çarkı,
Yine de aklımız yitmiyor annem.

Atadan gelirmiş evladın geni.
Gül yüzlüm darılma üzdüysem seni.
Cehennem azabı sardı da beni.
Yaşamak aklıma yatmıyor annem.

Kul Fikret del oldu bir mektup yazdı.
Gözyaşı sel oldu bir mektup yazdı.
Dilleri lal oldu bir mektup yazdı.
Kötüyü içine katmıyor annem.

Dünyanın halini anlattım sana.
Orada durumlar nasıl ki Ana?
Mekanın cennetse, çağır imana.
Şu dünya nasılsa, batmıyor annem.

Mehmet Fikret ÜNALAN
23 Ağustos 2017 Saat 11.00
Batıkent/Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.