oysa hep þubat geceleri rüyalarýnda düþerdim sokaklarýna yaðmuruna sarýlýrdým sevinçten aðlardým karla karýþýk yaðardý gözyaþlarým ýslanýrdým gözyaþlarým üþürdü titrerdim ben de ýslanýrdým -ýslanmak yeþermekti- ve ýslanmak güzeldi arýnýrdým geçmiþ zamandan elde çocukluðum kalýrdý hemen annemi hatýrlardým ve ýsýnýrdý yüreðim
gezinirdim sokak sokak dolaþýrdým bu kenti ayaklarý büyük küçük yüreðimle
ama artýk sevmiyorum bu kenti bu kaldýrýmlar bu sokak lambalarý umursamaz telefon direkleri tedirgin arkasýna gizlendiðim þu çöp bidonlarý her an ele verir beni bulutlar gökkubbe bekçi kulübeleri somurtkan sýrýl-sýklam hepsi
ama ben çocuk olamýyorum ve ýslanmaktan korkuyorum ýslansam soðuk alacaðým belki de grip olacaðým annem azarlayacak beni
uyanmalýyým evet bu rüya benim bu benim kentimdi þubat gecelerinde ama sevmiyorum artýk bu kenti
sevmemek redetmektir de çünkü þubatlarýmýz kirletildi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
FIRTINADAN ARTA KALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.