İSTANBUL

ÝSTANBUL,bir karmaþanýn þehri.
Maymun iþtahý ile güne uyanan insan kalabalýklarý,
Bütün bencillikleriyle kuþatmýþlar çevreni.
Evvelki zamanlarda yaþamak gerekmiþ seni,
Oysa sen,yaþanýlmaz olmuþsun.

Öfke soluyoruz her gün ciðerlerimize kadar.
Þantiye alaný her sokak baþý ve köstebek yuvasý yollarýn.
Meydanlarýnda çakal sürüleri,
Kaldýrýmlarýný iþgal etmiþ ayyaþlarýn.

Gökdelenlerin gölgesinde kalmýþ þehir,
Hangi labirentinin çýkmazýnda sakladýn?
Hani,nerede o ihtiþamlý eserlerin,
Hani,baðrýna bastýðin ecdadýn emanetleri?.

Denizin bile rengini yitirmiþ,
Yeþilinden yoksun kaldýðýn günden beri.
Papatyalarýn,gelinciklerin açtýðý topraðýný,
Hiç acýmadan gömdük,betonlarýn altýna.
Betonlarýn altýn oldu ey Ýstanbul...

Bulutlarýndan boþalýrken timsah gözyaþýný andýran,
Yaðmurun toprak kokmuyor artýk.
Bari bir avuç kalsaydýn elimde
Ve sýksaydým avuçlarýmda,sýmsýký.
Þüheda fýþkýrmaz belki ama..
Keþke,sana onlarýn gözüyle,bakabilseydim ÝSTANBUL.
Sosyal Medyada Paylaşın: