Vahdaniyet Yurdu Mekke

Ýnsanlar sefil ve sürgündü.
Uçsuz ve bucaksýz yer yüzünde.
Doðmatik düþünceler,
Küfürlerin karattýðý kalpler.
Kuru bir övgünün peþinde ömür törpülediler.
Kimi putu, kimi aklýný ilahlaþtýrdý.
Çaydýrýcý her þeyi söylüyorlardý.
Küfürlerini pekiþtiren inkarla, inatla..
O gün,
Kara bulutlarýn kapladýðý, bir dünya.
Ýnsanlýðý pençesine almýþ zalim iki güç.
Cihan kan aðlarken,
Çirit atan Kisrâlar, Ýremler,
Kâhinlerin yamyamlarýn, kölesi, o mâziler.
Vay yüzsüzler,
Utanç duyarlardý, kýz çocuðu babasý olmaktan.
Gömüyorlardý topraða diri diri, duyduklarý ardan.

Bakýn, bundan daha gülünç bir þey var mý?
Undan ,helvadan yapýlan putlar.
Taifte Lât, Bedirde Menât, Mekke’de Uzzâ ,
Kâbe de Hübel, sahte tanrýlar.
Panayýrlarda meta karþýlýðý satýlan insanlar,
Hayatlarý bin kat daha beter hor görülen kadýnlar.
Þirk ve isyan dolu hayatta,
Kýzgýn çöllerde dökülen mazlumlarýn kanlarý.
Çölün ýssýzlýklarýnda aç çocuklarýn açýklý feryatlarý.
Annelerin çaresiz çýrpýnýþlarý, ümitli bakýþlarý.
Hangi yürekle gömdünüz haberi olmayan o yavrularý
Bu kýsýr döngü dehþeti, nesilleri yaktý yýktý.

Son Peygamber böyle bir dünyaya gözlerini açar.
Günah dolu hayata raðbet etmez.
Sadece onurlu bir hayatý yaþar.
Azgýnlardan zalimlerden olmuþ kavimle.
O kavmin ele baþlarý,
Evinin önüne mundar hayvan leþleri döktüler.
Kapý ve pencerelerine kan sürdüler.

’Ýlâhi, hor görüldüðümü ancak sana arz ederim.
Huysuz,yüzsüz bir düþman eline beni düþürme,
Yüzünün nuruna sýðýnýrým.’

Kimi zaman acýlý, kimi zaman zorlu,
Ama her zaman dürüst, kararlý idi.
Ruhunu dinlediði daðdan peygamber olarak iner.
Sayýsýz yýldýzlarýn ýssýz çöl gecelerinde,
Mekke de yükselen bu gür ses,
Kâbe’nin tam önünde tüm putlara karþý.
Baskýlara raðmen yankýlanýr.


Tüm insanlarý kurtuluþa çaðýran gör sedasýyla.
Kur’an-ýn ruhlarý saran çarpýcý etkisiyle.
Hira Nur daðýndan halk kitlelerine,
Allah’ýn büyüklüðüne yalnýz O’na boyun eðmeye.

Dava arkadaþlarý Peygamberlerine,
Siper etmiþler mal ve canlarýný.
Kâbe’nin þehri, bu kutsal belde de, Mekke ‘de.

Geçirdikleri yýllar, acý ve hüzün dolu.
Sabýrla olgunlaþtýlar orada, tadýp açlýðý zorluðu .
Ümmül Kûra, köylerin annesi vahdâniyetin yurdu.

Vakti saat geldi,
Bir karanlýk gecede terk etti bu mukaddes þehri,
O Enbiyalar serveri,

Zulme öyle direniyorlardý ki, Medine’de.
Korkunun sefaletin kýramadýðý bir güçle.
Hayatlarýnýn baharýnda,
Göz kýrpmadan canlarýný feda ederek,
Allah’a ruhlarýný teslim ettiler.
Belalarla ,ölümle, sýnandýklarý imtihanda .
Dünyada da, ukbada da onur duyacaklar.
Maddi rütbelerin üstünde bir makama layýklar.

Allahýn yardýmý ve fetih geldiði zaman.
Fetih yolunda,coþtu gönüller Resulün muhabbetiyle,
Girdiler o Kutsal þehre, muzaffer askerleriyle.
Peygamber ordusu,
Dalga dalga etrafa yayýlýyordu.Zi-Tuva vadisinde.
Gönüllerinde ferah ve sürur, tebessüm yüzlerinde.

Alaylar,tabyalar halinde Ýslâm ordusu geçiyordu.
Ebû Süfyan, hayret ve haþyet içinde titredi durdu.
Dalgalar gibi akan mücahitlere, gözleri kamaþýyordu.

Tekbirlerle,
Allahu Ekber sedalarýyla
Mukaddes þehre girerken,
Fahri Kâinat efendimiz,
Tevazû ile mübârek baþýný öne eðmiþti.
Nerdeyse mübârek sakalýnýn ucu,
Deðecekti devesinin semerine.
Ah bir görebilseydin Allah ordusunun ihtiþamýný.

Bu zaferler, taþ duvarlarýn deðil gönüllerin fethidir.
Taþtan da katý kalplerin, taifelerin erimesidir.

Sabrýn sevinçin zaferidir, tamamlandý güzel ahlâk.
Bu fetih kýyamete kadar gýbda edilecek, anýlacak
Selam sana efendim,
Seni Anlatabilmek, fâni kalemlerin tâkatý üstündedir.
Sen alemleri aydýnlatan güneþsin, doðru yolu gösterdin,
Yokluðun dayanýlmaz bir acý, yüzün nurun bir hûdadýr.
Rabbimden nadide gülsün, yel essin, kokun gelsin.

1403 H. Mekke

Ali Kýlýç Kakiz


Sosyal Medyada Paylaşın: