Her hazan mevsiminin gün batýmýnda nükseder, yoðun acýlar. Ayrýlýðýn iç burkan dizeleri dalýnda kuruyan yaprak misali kendiliðinden dökülmeye baþlar. Sonrasýnda kahreden karanlýðýn içinde, sevgiden yoksun olan þeytani gözleri hissedersin . Bir tükeniþin kucaðýna oturur, hüznün üþüyen kollarýnda bulursun kendini. Yorgunluktan bitap düþen bedeninde, yaþama sevincine dair bir eserde kalmaz, sarýmtýrak yaslardan..... Sonunda sende ürkek ve bezgin bir garip yolcu misali, mum ýþýðý edasýnda en ufak esintide bile yalpalayýp durursun. Ýþ iþten geçtikten sonra anlarsýn’ki! Ölümsüz sandýðýn o aþklarýn, yalnýzca babilin has bahçelerinde açan vargit çiçeklerinin, zehirli taçlarý arasýnda gizlenmiþ olduðunu. Mete Tekçe Sosyal Medyada Paylaşın:
Mete tekçe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.