Karanlık

Acýmasýzca baþlayan cümlelerim oldu, kalp atýþlarýmý hýzlandýran.

Gözyaþlarým vardý avuçlarýmda,ekþimsi bir tad ile kesilmiþ ruhun kanýný andýran.

Yine de ölümdü çare,biliyordum sensizlikte,korkaklýðýmdý usulca beni kandýran.

Aslýnda nefesime son vermek deðildi korkum,mezar lambalarýydý içimi yandýran.

Karanlýðý gözlerime hediye ederek uzaktan beni seyreden sevdamdý,sessizlikte sukütümu bozan.

Gecelerle ayrýlýk aðýr geliyordu,milsiz gözlerime.

Ebedi karanlýða itilmekteydim bir sevda aþkýna.

Söndürmeye yeltenme katilin olan güneþi gecem! aciziz kudreti karþýsýnda biliyorum..

Aralýklý ayrýlýðým uðruna veda ediyorum ebedi,düþünmeden.

Ayrýlýk civarýdýr dostum.Sil gözyaþlarýný saklayarak kendinden,azrailim beklemekte,Elveda...

2010
Levent Selçuktekin


Sosyal Medyada Paylaşın: