Vurmuþ aþkýnýn rengi bir kere Kalbimin yalnýz duvarlarýna Desen olmuþ, iþlenmiþ ince ince Yer etmiþ adýn, yazýlmýþ damarlarýma...
Biliyordum, acýmasýzca elveda derken Kendini bana býrakýp gideceðini Biliyordun, aþkým aþardý her engelden Düþünmedin, hasretini ölesiye çekebileceðimi...
Emindin, ne bende bu aþký silecek yürek Ne de sevgini reddedecek cesaret vardý Ezdin, açýklamaya bile duymadan gerek Ardýndan hayata küskün bir gönül kaldý...
Dalgalarýn kýyýya vurmasý gibi Sensizliðin acýsý vurur, kanarým Gecenin öldüren zamansýzlýðý gibi Doðmayan güneþin ýþýksýzlýðýna yanarým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
iebingul Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.