Sevmeyi unuttuk

YAÞAMAYI UNUTTUK
Ama gerçekten yaþamayý !
Düþtük bir hayat karmaþasi derdine
Onca çabalar harcadýk
Hep daha iyi bir yarýn peþine
Oysa bugün bizimken
Bilmedik kýymetini
Sanki yýllar sonramiz var gibi...
GÜLMEYÝ UNUTTUK
Ama gerçekten gülmeyi
Hüznü eþ ettik ruhumuza
Yeri geldi anlamsýz gülüþlerimiz oldu
Yeri geldi kanadýk her gülüþümüzde
Gülmek için
Hep birine muhtaç sandýk kendimizi
Oysa deðildik
Bunu görmedik bile...
KENDÝMÝZÝ UNUTTUK
Hep baþkarý uðruna hýrpalayýp
Param parça ettiðimiz kendimizi
Baþkalarýný sevme uðruna
Hiçe saydýðýmýz
Görmezden geldiðimiz kendimizi...
SEVMEYÝ UNUTTUK
Gerçekten sevmeyi
Yaralar açtýk birbirimize
Birbirimizin canýný yaktýk
Maffettik bir birimizin
Umutlarýni hayallerini
Çýkarsýz hesapsýz dokunmadan
Sevemez oldu kimse kimseyi
Zindan ettik bir birimize
Hayat denen bu sýnav yerini...
AHÝRETÝMÝZÝ UNUTTUK
Sanki o son vermeyecek gibi
Öyle kabullendik
Öyle sahiplendikki bu sahte cenneti
Hiç ölmeyecek gibi
Þu üç günlük dünya uðruna
Gözden çýkardik sonsuz alemi
Sadece en yakýnlarýmýzi kaybedince
Geldi ölüm aklýmýza
Beþ on dakika sonra devam ettik
Yaþantýmýza
Ve en kötüsü buydu iþte
BAK SANA DÝYORUM
ERKEN DEDÝÐÝN ÞEYE ÞÝMDÝ KOÞ
BU SON ANIN SON ÞANSIN BELKÝDE....
Murat Arslan
Issýz þair M.A



Sosyal Medyada Paylaşın: