haydi anne!
anlat bana
þu masalý.
çocuk öyle cesurdu ki;
korkmuyordu hiç,
ne devlerden,
ne de týlsýmlý süvarilerden.
anlat anne!
bitir þu masalý
kaldýðý yerden.
“.....oðlanýn oku
bir kurbaðanýn
yanýna saplanmýþtý.....”
“...kýsmetimdir diye baðrýna basarak
evinin yolunu tutmuþtu.”
söyle anneciðim!
kurbaða nasýl
alýmlý bir prenses olmuþtu?
anlattýklarýný hep bir masal sandým
oysa ne denli gerçekmiþ
þimdi anladým.
masaldaki cadýlar, büyücüler, devler
anadan doðma prensler
ve efsunlanmýþ silahlarýyla
yenilmez süvariler
her yerde çýktý karþýma.
durmaksýzýn savaþtým.
yenilmedim-ölmedim
ama çok yoruldum
tükendim anne!
bir masalýn yarýsýnda
insan, oðlunu býrakýr da
gidermi hiç
öyle sessizce
bir türlü doyasýya sarýlýp,
o mübarek elini
nur yüzünü
öpemedim.
bir bilsen seni
nasýl özledim.
kelimelere yüklesem hasretini
kýrýlýp dökülürdü þiirim
hece hece
ve ben seni her gece
gelir de baþucumda
bir masal anlatýrsýn diye
hep bekledim anne
Celal Çalýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.