Sen bilmiyorsun ama, Ben ilkleri hep sende yaþamýþým. Ýlk nefes alýþým, Ýlk adým atýþým. Ýlk aþkým, Ýlk þiir yazýþým. Ýlk yanýlgým, Ýlk aldanýþým. Ýlk yanlýþým ve ilk aðlayýþým. Sen bilmiyorsun ama, Sonum da hep sen olmuþsun. Son nefesimi veriþim, Son kez aþýðým deyiþim. Son sözümü söyleyiþim. Son veda ediþim, Son aldanýþým, Son yanlýþým ve son aðlayýþým... Çünkü senden sonra, Herkesten korkar olmuþum. Kim yüzüme gülse, Onu düþman bilmiþim. Kim güzel söz dese, Bana küfür saymýþým. Cümle alemden uzaklaþmýþ, Tenhalarda yaþamýþým. Sen yine de bilme ama, Donarken ateþten kaçmýþ, Yanarken sudan uzaklaþmýþým. Sayende yoðurdu üflemek bir yana, Boðazýma lokma bile koymamýþým. Aðzýmýn yanacaðýndan deðil, Yüreðimin kanayacaðýndan, Ayný acýlarý, Tekrar yaþayacaðýndan korkmuþum.
Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
celal bahar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.