Zulmet-i İsyan

Anam kadar deðer verdiðim insan,
Çaðýrmýþ da, ondan geldim, be hoca,
Dört yanýmý sardý zulmet-i isyan,
Þaþýrýp öylece kaldým, be hoca.

“Þair” diyorlar ama bende insaným,
Ýçim kan aðladý, tutuþtu caným,
Acýnacak hale, düþmüþ irfaným,
Sizlerden çok ibret aldým, be hoca.

Karanlýða giden bir yol bulsaydým,
Mazlumu sindirip, korku salsaydým,
Böylemi olurdu, zengin olsaydým?
Ne aramýþtým, ne buldum, be hoca.

Dil susmuþtu, gözden iþittim azar,
Ýnsanlýk ölmüþ de, bulamaz mezar,
Methiye yerine, aðýtlar yazar,
Þiire karayý çaldým, be hoca.

Gönül boz bulanýk, durulmadým ben,
Bir selama layýk, görülmedim ben,
Ýyi ki, Fizan’a sürülmedim ben,
Zihniyet deðiþmez, bildim, be hoca.

Kibir’e eþ olup, onla gezmeyin,
Yavrulara surat asýp, üzmeyin,
Aynalara bakýp, bana kýzmayýn,
Ne gördümse, onu yazdým, be hoca.

Cevdet Altay…..27.10.2017

Sosyal Medyada Paylaşın: