Bu þiirlerin gerçek hikayesi Arke Adasý Romanýmdadýr. Soner ÇAÐATAY
Zümrüt kadar yeþildi, tarlalarýn yüzeyi
Meþelerle kaplýydý Kaf daðýnýn kuzeyi
Suyuydu derelerin, onun çaðlayan dili
Yamalý bulutlar da daðýn ýslak mendili
Yaþlý adam yürüdü takriben yarým saat
Kalmadý dizlerinde, adým atmaya takat
Kayalarýn yanýnda, durunca nefeslendi
Yukarý çýkmak için birazcýk heveslendi
Niyeti seyretmekti vadiyi, manzarayý
Þekli andýrýyordu, tamamen Ihlara’yý
Saða sola baktý ve týrmanmaya koyuldu
Bu esnada kâh dizi kâh avucu soyuldu
Zirveye ulaþýnca, hayran kaldý vadiye
Doðal güzelliðiyle, açýlmamýþ hediye
Küçük çay akýyordu, topraðý yara yara
Kenarýnda meþeler büyümüþ sýra sýra
Kuþlarýn cývýltýsý, ruhunu teskin etti
Çiçeklerin renkleri, tebessümü yetti
Ýrisi, mor sümbülü ve aðlayan gelini
Baþlarýný severken sürdü müþfik elini
Renklerin ahengine, dalýp gitti bir süre
Hayranlýðý dönüþtü, sevgi dolu þüküre
Yankýlandý »Seni çok seviyorum!« nidasý.
»Ruhum sonsuza kadar Efendimin gedasý.«
Hissediyordu artýk, bitkilerin hâlini
Ve kolay anlýyordu, canlýlarýn dilini
Kelimeleri ruhunda harfsiz histi sadece
Ne cümle vesileydi manaya ne de hece
Bir kuþun gözlerinden anlýyordu her þeyi
Gamý, hüznü, sevgiyi, özlemi ve neþeyi
Bir çiçeðin yanýna gülümseyerek çöktü
Ve yumuþak bir sesle içini þöyle döktü:
»Renkleri ne kadar da çok seviyormuþsun Sen.«
»Her mahlukun yüzünde, derisinde bir desen.«
»Canlý kelimelerle, konuþur yüce Efendi.«
»Evrende cemalinin yoktur eþi menendi.«
»Sana kurban olurum, ey varlýðýn sahibi!«
»Var olmakla þerefyâb kýldýn aciz garibi.«
Seyrediyordu arý, konmuþ sarý geline
Þahid idi gözlerden taþýp akan seline
Saatlerce uçmaktan býkmadý, pes etmedi
Sokmaya çalýþmadý; buna heves etmedi
Cemil bey seviyordu, her þeyini Allah’ýn
Kulu olmaktan þeref duydu ol padiþahýn
Simya’yla yavrularý, deðiþtirdi özünü
Onu arýndýrarak açtýlar kalp gözünü
Yýkadýlar ruhunu, ab-ý merhamet ile
Zamanla zail oldu her ahlâk-ý rezile
Gerçek temiz sevgiyi, öðrendi hallerinden
Onlarýn farký yoktu bahçenin güllerinden
Allah’ýn güzelliði, hep maddeye bürünmüþ
Kuþ, sarý çiçek, insan, deniz diye görünmüþ
Mahlukatýn sýrlarý yavaþ yavaþ çözüldü
Hayatým boþa geçti, diye de çok üzüldü
Artýk çirkin bir hayvan ve börtü böcek yoktu
Kokladýðý her mahluk, burnuna güzel koktu
Θ
Sonra vadiye indi; küçük çay akýyordu
Kayalar sanki ona merakla bakýyordu
Arasýndan yürüdü, çalýyla aðaçlarýn
Kayacak gibi geldi taþlarý yamaçlarýn
Bir kilometre kadar yol kat etti sýcakta
Dermaný azalmýþtý, çöp misali bacakta
Aþýrý susuzluktan kurudu damaklarý
Ayakkabý içinde, terledi parmaklarý
Bir sýzýntý farketti, yukarýlardan akan
Galiba hiç olmamýþ oraya kadar çýkan
Ne bir yol izi vardý ne de çýkmak kolaydý
Cemil bey çok denedi ama aþaðý kaydý
Sýyrýldý el, kol, dirsek, bacak, cýlýz baldýrý
Tekrar tekrar baþlattý, sarp yokuþa saldýrý
Fakat baþaramadý týrmanmayý yamaçtan
Kurumuþ bir dal kýrdý, yanýndaki aðaçtan
Sonra çakýyla yonttu koyup sað bacaðýna
Tek derdi ulaþmaktý hemen su kaynaðýna
Dalýn sivri ucuyla, yaparak basamaklar
Çýkýverdi yamacý yorulsa da parmaklar
Sýzýntýyý merakla takip etti Cemil bey
Meþe aðaçlarýydý, etrafýndaki tek þey
On yedi adým sonra su kaynaðýna vardý
Taþlarýn arasýndan çýkan küçük pýnardý
Suyundan içti çöküp, dizlerin üzerine
Canlýlýk geldi birden gözlerinin ferine
Sonra yýkarken eli, yüzü, ak saçlarýný
Gördü suya akseden, meþe aðaçlarýný
Yerinden kalkar kalkmaz, etrafýna bakýndý
Saðýnda bir maðara… Hemi de çok yakýndý
Önüne gelir gelmez durdu…Aðzý çok dardý
Ordan geçmek istese, bir insan zor sýðardý
Cemil bey pek zayýftý; kolay oldu giriþi
Korkudan sanki durdu nefes alýp veriþi
Maðaranýn giriþi bakýyordu güneye
Yine de karanlýktý, içeri Cemil beye
Çok geçmeden gözleri, karanlýða alýþtý
Duvarda bir þey gördü ve seçmeye çalýþtý
Kocaman bir figürdü, zeminden tâ tavana
Solmadan gelmiþ nasýl gelmiþse bu zamana
S / ÂYE 28 EKÝM 2017 / ESKÝÞEHÝR