BİR ŞİİRİN İNTİHAR GÜNLÜĞÜ

Kim bilir
Belkide þimdi hayattaki son anlarým
Belkide bu sonsuzluða yazýlan herhangi mülteci bir þiir
Son kez bakýyorum suretine hayallerimin mahseninden
Son kez tutuyorum ellerini düþlerimde


Beni Sorma artýk ne haldeyim
Araftayým
Kederdeyim billiki meçhullerdeyim
Ak ile karanýn tam ortasýnda
Beni býraktýðýn yerde
Rotasýz bir geminin son seferindeyim

Beni Bilirsin seni ne çok severdim
Taparcasýna kanarcasýna
Ölüm ile nefes arasýnda
Son Bir nefes daha çekiyorum seni içime

Damarlarýmdan kaným cekiliyor bir anda
Güpe gündüz Düþ bahcelerim yaðmalanýyor
Gelmeyecegini bile bile
Son kez fýsýldýyorum adýný Gri Gökyüzüne

Aklým kýymada
içimde cam kesiði derin bir yara
Hani derler ya her son bir baþlangýç diye
Son oluyorumda
Son kez bakamýyorum gözlerine

Çöl ortasýnda avuçlarýma yaðýyor kar taneleri..
Üþüyorum.
Eriyip gidiyorum da kimsesizliðimin mahseninde
Hiç kimseler duymuyor sesimi
Ýsimsiz bir mezar tasý örtüyor c-ansýz bedenimi

Bir Þiirin intihar günlüðünden yazýyorum þimdi sana
Bu gün Þiir son kez yükselecek Gökyüzüne
Son kez üþüyecek ellerim
Son kez atacak kalbim sen diye

Kuþalarýn sesi son kez çýnlayacak kulaklarýmda
Son kez b_akacaðým Gökyüzünün gri rengine
Son duâ’ ya da acarken ellerimi
Son kez yazacaðým adýný gri sayfalara

Ve
Son bir yaprak’ta düþerken dalýndan
Son tren’de ayrýlýrken gâr’dan
En son Gemi’de demir Alýrken limandan
Ben Seni yazacaðým
Kör bir Þairin mürekkepsiz kalemiyle kundaklanmýþ C_ansýz düþlerime..

Bahattin DELÝCE
Sosyal Medyada Paylaşın: