Hani bazen gece gelir üstüne, Dertler ince ince gelir üstüne… Bunalýmdasýndýr, kimseler bilmez; Zavallý baþýndan keder eksilmez. Öldürürler seni Lorca misali; Ne bir gülümser yüz, ne bir dost eli… Güneþ girmez olur sýðýnaðýna, Bakarsýn hüzünle çile daðýna. Kimseler anlamaz garip hâlini, Uzatma, tutacak yoktur elini. Her þey yalan olur, her þey koca hiç… Sana derler: “Ecel bâdesini iç!”. Bilmez misin olmaz düþenin dostu? O zaman nereye serersin postu? Çevrene baksana kimsecikler yok, Onlarýn yardýma karýnlarý tok. Düþmüþsündür, çaresizsindir, yazýk… Gözünün yaþýna bakmazlar artýk. Ýnsan bu kadar da bencil mi dersin? Artýk dermanýný Yaradan versin. Ýçeceksin ölüm peymânesini, Cennet hayâli de avutmaz seni. Öleceksin iþte, say ki kansersin, Say ki Bruno’dan daha betersin; Say ki saðýn, solun, önün hep duvar, Say ki idamýna beþ dakika var, Say ki tüm insanlar düþmanýn olmuþ, Öleceksin iþte, ecelin dolmuþ. Yine de gülümse o kalbindeki Meleðin aþkýna, yaþamak ne ki? Yaþamak dediðin acý bir þaka… Bütün yaþayanlar ölür mutlaka. Dünyanýn kanunu böyledir dostum, Acýlar insaný söyletir dostum. Hani bazen gece gelir üstüne… Ne diyebilirim, gülümse yine…
Nihat KAÇOÐLU
Siyah Güller Sokaðý, Kitaphane Yayýnlarý, Temmuz 2011, Ýstanbul Sosyal Medyada Paylaşın:
Nihat Kaçoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.