KEÇİ ÇOBANI
KEÇÝ ÇOBANI
Adý Rahmetullah,
Bir Afgan.
Keçi çobaný,
Çocuksu biri,
Mahçup, utangaç, çekingen!
Hiç yaþamamýþ sanki,
Ne çocukluðunu, ne gençliðini.
Ýzin vermemiþ ona hayat.
Nefes almak olmuþ,
Onun için yaþamak.
Sýrtý hiç görmemiþ garibimin,
Etiketi yeni koparýlmýþ bir libas.
Hep eski giyinmiþ,
Ondan bundan.
Bir beden;
Ya büyük, ya küçük,
Kýrýþýk, buruþuk þeyler...
Þikayet etmemiþ ama,
Düþürmemiþ dilinden,
Yaradanýna þükür ifadelerini.
Bir umut diye gelmiþ bu diyara,
Asgari ücret karþýlýðý,
Durmuþ yörüðün birine.
Keçi gütmüþ,
O gündür bu gündür.
Sigorta yok, güvence yok!
Her hasta olduðunda,
Vermiþ aðasý bilinmedik bir hap!
“Yut bunu iyi gelir” demiþ.
Ateþ bastýðýnda onu
Küçük çadýrýnda,
Karabasanlar çökmüþ baþýna,
Depreþmiþ sýla özlemi.
Ýnlemiþ sabahlara kadar
“Anam... anam” diye.
“Kimim kimsem yok,
Garibim ben” demiþ.
Eline geçen üç beþ kuruþu,
Hemen postalamýþ Afganistan’a
Babaya, anaya, kardaþa...
Sonra talim etmiþ,
Kuru ekmek ve soðana.
Sabah, öðle, akþam...
Bu gidiþle,
Deðiþmeyecek hayatýnda bir þey.
Yokluk ve yoksulluk,
Bekarlýk ve yalnýzlýk,
Hele de kimsesizlik...
Yaþam tarzý olmuþ onun.
Böyle gelmiþ, böyle gider...
Ömer Adar-2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.