Değmeyin!!

DEÐMEYÝN!!
Yaprak gibi dökülüyor duygular
yýllar kýrýyor insaný en çok
sevdiklerin vuruyor
onikiden

bir yerde þiir gibi yaþamak istiyor insan
þiir gibi düþünmek
için çabalýyor
bir yerlerden aralý zaman daralýyor
ve içine sýðmýyorsun
o savruk saðanak çektiði o dilden
saðanak gibi dökülüyor duygular
avuçlarýndan kaçýrmamak için
belki de tüm çaba!

yaprak yaprak daðýldý karanfiller
karýncalar gibi kalabalýk
parmaklýklar içinde tohum!
gözüm yýldýzlarda
ve yýldýzlar yaslanýr yalnýzlýða aðlýyorum

gölgede kýrk derecelik hüzün ve güz
beni esir etti bütün çiçek açan cümleler
gri yaðmurlarla sonbaharý özle!
býrakýp gittiðinde içinde kanayan bir deniz aðlar

misafirken bütün dertler yüreðimde beyaz çarçaf sereyim
avuç içime!
bütün esmer sevdalarýn kösnül kývrýmlarýna
bir tutam lavanta çiçeði serp sandýða tavan arasýnda:

kýrlaþan saçlarýnýn arasýna
küllemiþ bir gurbet
ve bir tutam terennüm
hasretlik içli bir plak!
"dýþarda deli dalgalar, gelir duvarlarý aþar, beni bu dertler yaralar
aldýrma gönül aldýrma:"

ve bir sabahattin ali klasiði, sinopta mapushane duvarlarý içinde!
ve birden bire hüzünlenirim aynada, viþneçürüðü dudak izinde mevsim
yanýk tende!

garip bir izdir sesin kimsesiz, unutmaktýr kendi adýný:
geçmiþ günlerini dur durak bilmeyen aç susuz bitap düþmüþ!
bir dünyada ýslýk çalmak gibi sevinçlerimiz
sonra bir ilkbahar düþer topraða aðýr aksak
nisan yaðmurlarýyla aniden belirir
gökkuþaðý:

ve özgürlük raylarýndan geçer kara bir trenin kýrmýzý düdüðü çalar
mevsim sonbahar..

onca insanlýk kýskývrak baðlanmýþ
pamuk ipliðine
kendi tetikçisi olmuþ!
kendi baharlarýný öldürüyor kendi elleriyle
þiir vurulmuþ!
bir çocuk þiir oluyor.
ve kýzlar gece gördükleri düþlerini anlatýyor.
suya:
birlikte bakýryorlar denize martýlar havalanýyor.
zil çalýyor
þenlik saatinde çocuklar ölüyor,
ve anlamýný yitiriyor düþlerim.
hikayemi unuttum: bir defterin arasýnda kuruyan bir yaprak
ve kuru bir çiçek gibi ufalanýyorum... deðmeyin!!

Nurten Ak Aygen
18/10/2016
Sosyal Medyada Paylaşın: