KARANFİL KOKULU SON ÜLKE

bir güz sancýsýyla uyanýrken gönlüm
gümüþ rengi kýlýçlar batar
yüreðimin su birikintilerine
çevik bir rüzgar sarmalar hayallerimi
alýp götürür çiviler zamanýn topuklarýna

benzim döner limon sarýsýna
aratmaz eylül’ü
döker yapraklarý ekimin rüzgarlarý
yýldýzlar dizilir semaya
gece siyaha boyandýðýnda

bir uðultuyla sarmalanýr benliðim
firara hazýrlanýr her hücrem, her dokum

damarlarýmý çeker gecenin hayali fýrtýnasý
götürür baykuþ tüneyen dallar arasýna
düþer gözlerimden bakýþlarým
bir maðaranýn en derin kuytusuna

güneþin ayaklarý görünür ilkin
sonra elleri uzanýr saçlarýma
kaybolur giderim
huzmelerinin buðusunda

kuþlarýn cývýltýsý ile uyanýr toprak
raks eder kelebekler
cývýltýlarý ile yankýlanýr
içimdeki kabaran dað

kýrgýn þelale sesleriyle
birikir gözlerimde bulutlar
kýrýlýr kirpiklerim aðýrlýðýndan
süzülür bir sel misali yanaklarýmdan

beklenmedik bir anda
ellerim kavrar gecenin örtüsünü
çeker can havliyle üzerime
þimdi acýlar durgun
hüzünler yorgun düþer yastýðýma

mecalsiz gülüþler süslerken gamzelerimi
mor güllerle serpilir ruhumun ýþýklarý
bilinmeze giden gecelere

benliðimde saklý düþlerim
beyaz bir sis perdesine sarmalayýp
alýp götürürler beni
karanfil kokulu
dönülmez o yolun son ülkesine

HÜLYA ÇELÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: