Benden Yok-sun

yokluðunda
çarmýha gerildim
canýna okuyan ne varsa
hepsi bendim
ve ateþten gömlek giymiþ
kýzgýn bir demiri
göðsümün üstüne basýyorlar

kör kuyulara atýlmýþým
zifri karanlýk
ve soðuk
bir dað kadar yalnýzým
kimliðini henüz yitirmedi sevdam
dilim sensiz olabilir
yarým kalmýþ
eksilmiþ
ve unutulmuþ

yokluðunda
canýmda büyütüyorum seni
bir düþün içinden geçer gibisin
kocaman hayaller kuruyorum
sana dair
bana dair
bize dair
sonra sesini öpüyorum
kokuna sarýlýyorum
gülüþünü seviyorum
yüzüne düþen fýrtýnayý
parmak uclarýmla siliyorum
sanki bir çocuðun gözleri karþýmda
ve içinde mavi bir bulut oluyorsun

bazen gitmek istiyorum
bu yaþamdan
bu tenden
bu bedenden
bazen ufacýk bir yüreðin içine haps oluyorum
sonra bütün yaþantým alt üst oluyor
uzaklarý özlüyorum
uzaklar içimde keskin bir hançer
can kýrýklarýyla dolu göðsüm
nefes aldýkça batýyor içime
bense seni seviyorum
acýlarýn caný cehenneme der gibi

ey uçsuz bucaksýz yara
daha ne kadar kanatacaksýn
daha ne kadar acýtacaksýn canýmý
yaktýðýn yetmedi mi
daha kaç yaþamý zindan edeceksin
daha kaç kan kusturacaksýn sevdama

yokluðunda
etimi týrnaðýmdan ayýrdým
belki bu kadar caným acýmazdý
ama yokluðun canýma okudu
yüreðimde bir yar’a
benden yok-sun kanýyor

ibrahim dalkýlýç

18.10.2017
23.45 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: