LÜMPEN
ne kaba insanlar dedi
býrakýp çýktý el çantasýný
köy kent uzantýsýnda daralan dünyalardý
tuvalime hüseyni makamýnda þarkýlarla menekþeler çizmiþtim
anlatmýþtým umarsýzlar yokuþuna evde kalmýþ kasabalý kýzlarýn hikayesini
loþ dükkanlar önünde neon ýþýklý caddelerden geçmiþtim
oysa alacalý yollara türkmen gelinin kilim sevdasýna çýkýyordu nereye gitsek yolumuz
koþmam gereken hayatlar var dedi
býrakýp çýktý alýþkanlýklarýna tutsak olanlarý
yalancý baharlarýn mart menekþelerinin kokularýný
kendine yabancýlaþanlarý
yaþam fýsýltýlý çýðlýklarda bir delinin aðzýnda sonsuz bir tutku
kümesin ötesini görebiliyor musun
yaðmurlar sonrasý gökyüzünün kuþandýðý gök duvaðýný
duyabiliyor musun seher kuþlarýnýn gül kokulu çýðlýklarýný
demir zincirlerin ötesini görebiliyor musun
oysa ben kocaman geniþ avlularý severim
ulu aðaçlarýn gövdesinde býraktýðým çýð sesimi
her insan evdeki öyküsünü býrakýp gider komodine
sýrtýndaki aðýr duvarý indirir kuþluk vakti
ey gönlüm varoluþ kaygýsýný hangi çilingire býraktýn
dönmüyor anahtarlar nakýþsýzkapýlarda
eski gömleðiyle kuyuya inen yusuf görür mü ay ýþýðýný
bu ten kapadý gözlerini menekþeli bir bilince
o bungun umutsuz umarsýz çöllerin susuzluðunu dindiremedi
bir yeðinliði olmalý insanýn
derinliði
ya ay ýþýðýnda olmalý ya da kuyularda
vazgeçilmez bir öyküsü olmalý insanýn
sezgileri hayalleri sýcak bir ekmeði
kuþlu bir aðacý olmalý insanýn
dilinde çiçekleri dirilten bir duasý
ah lumpen burjuvalar
sizi ben insanlýðýn cevherinin parýldadýðý anlarda görmedim hiç
aykýrý dallarda vurulan kuþlarýn avcýsýydýnýz
savaþ çýðýrtkanlýðý içinde bohem marþlardýnýz
çemberler daralýnca çýkardýnýz geniþ avulalara
gökte gelin duvaðý gibi beyaz çiçekler
papatyalar ah bozkýr papatyalarý
bu sabah güneþi uyandýrýyorsunuz
karýnca kararýnca bir erdem olsun yaþama uðraþýsý
ne kaba insanlar dedi
býrakýp çýktý yusufun kuyularda yýkadýðý gövdesini
Ömriye KARATAÞ
17.10.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.