DUVARLARDAKİ HÜZÜN

Güzel bir gün batýmýnda, ince bir bahçe yolu,
Çekiyor sandým kendine,sanki tutmuþ da kolu.

Çaðýrýyor gibi beni; esrarlý, yeþil, derin,
Yürüyorum aðýr aðýr, ardýnda gölgelerin.

Çamlar arasýndan bakan ahþap duvarlý yapý,
’’Gir içeri’’ diyor sanki, pirinç tokmaklý kapý.

Gidiyorum ona doðru, seyrediyorum durup,
Camlarýna aksediyor altýn rengiyle gurup.

Göz göz olmuþ pencereler, bilmem nelere þâhit?
Söylenmiþtir odalarda ne yeminler ve ahit.

Doldurmuþ yüreciðine türlü türlü sýrlarý,
Saklýyor gibi içinde geçmiþ tüm asýrlarý.

Ser verir de sýr vermezler solgun yüzlü duvarlar,
Vefâlý bir anne gibi gözyaþlarý yuvarlar.

Soðuk gölgelerde mahzun hayâlleri sabahlar,
Bir dokunun, bin iþitin, sessiz dökülür âhlar.

Görmezler mi duvarlarýn bakýþlarýnda hüznü?
Boyarlar hep bin bir renge o kederli yüzünü.

Sýcacýk ana göðsüne yaslanmýþ gibi baþlar,
Ýçlenmiþ bir çocuk sanki, gözünden akar yaþlar...

Hâlenur Kor


Sosyal Medyada Paylaşın: