YOKLUĞUN KIYAMET'İM
Gidiyordun sevgilim, acýmasýzca gidiyor’dun.
Ellerin, ellerimi yýrta yýrta ciðerlerimden nefesimi,koparta koparta gidiyordun.
Gidiþindeki ihtiþamý ,gidiþindeki endamý görmeliydin.
Ve ben hala yaþýyorsam, bu senin suçun.
Çünkü;aþkýna çatlarcasýna dolu olan kalbimin hala atmasý, inanýlýr gibi deðil, bu düpedüz senin suçun, senin kabahatin.
Ben sensiz ölmeliydim aslýnda, ben sensiz ölmeliydim.
Azrail ruhumu paramparça kopara kopara almalýydý bir anda.
Ne bileyim fýrýndan ekmek alýrken.
Sigaramý yakarken yada.
Yada kahvehanede çay içerken, öyle yýðýlýp yere düþmeliydim.
Hatta, bir dostumun komik birþey anlatýp , sanki ben seni unutmuþum da, çok mutluymuþum gibi gülerek, ölmeliydim, öyle apansýz,
sebepsizce.
Hiç bir hastalýða sýðýnmadan, bahane uydurmadan ölmeliydim.
Oysa benim sensiz yaþamak, hayata tutunmak gibi, vicdansýz’ca hain’ce bir plan yapamazdým,çünkü ben seni, ölümüne sevmiþtim.
Geberircesine, intihar edercesine.
Ýþte sevgilim,boþuna gitmemiþsin sen benden, boþuna terketmemiþsin beni,
meðer ben seni hiç hak etmemiþim.
Sana layýk olamamýþým hiç bir zaman.
Yazýklar olsun bana,kendimi bile kandýrmýþým.
Kanmýþým, yanýlmýþým,yýllarca.
Hani derdim ya sana, senin varlýðýn,benim varoluþumdur,
yokluðun kýyametimdir diye,
aldanmýþým sevgilim, baksana hala yaþýyorum.
Utanmadan bir akýl hastanesinde..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.