İnsanlar!..

Ýnsanlar...



Uçan kuþlar, gelecek kaygýsý taþýmaz,
Olamadý içim, sert kaya, yüce daðlar,
Þu cihanda keyfim kaçtý. Sanma beni;
Salkým salkým üzümle, bezenen baðlar...

Sormayýn aþkýn kim, kimin nesidir,
Kalbi - ruhu paralayan sade sesidir,
Her gün öldürense, aþk meyvesidir,
Beni hissedenler, beni tartan anlar...

Hüküm veren, son noktayý vurmuþ,
Saati-vaktini zembilinden kurmuþ,
Hýzla geçen zaman nedense durmuþ,
Kendimi ararým, yok, tatile çýkmýþlar...

Tüm bahçeler yeþerir, bendeki solar,
Hüzün-keder ayrý ayrý kendince dolar,
Yaz bulana aþk olsun, ayazdan donar,
Aþkýn yüze güldüðü, varmý baþka dünyalar...

Doðru dedim, eðri - büðrü söylemedim,
Kýr atý baðladým baþka yere eðlemedim,
Aþýklar böyledirler, böyle olur, ne edim,
Gün doðunca, ayný güne, ayrý uyananlar...

Üç aþaðý, beþ yukarý, katlanarak gideriz,
Kader gelene rýza þarttýr, baþka ne deriz,
Ýyi düþünmeden karar verme olma keriz,
Bir ufuk çizelim, umuda sarýlýp, tutunanlar.

Nefse seslenelim, tam gaz, yolundan yürü,
Katlanýp diyelim, yara, yaradandan ötürü,
Harap etmeyi tasarlarsa, almýþsa götürü,
Zorunluyuz, aþka, katlanmalý, insanlar...


Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)



© Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Þiirlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur.

Sosyal Medyada Paylaşın: