Mahmut diye tescilliydi adý, Ama namýyla anýlýrdý, Mahmud-i Hamid, Hamit oðlu.
Týknaz boy, Kýrlaþmýþ pala býyýk, En belirgin özellikleriydi. Yiðit mi yiðitti!
Koyardý dizlerine, Akþamdan yaðladýðý, pakladýðý mavzerini, Bakardý, bakardý... Bir daha bakardý. Doyamazdý ona, Yanýndan hiç ayýrmazdý bu cansýz arkadaþýný, Sonra çýkardý karþý tepeye, Baþlardý beklemeye.
Ruslar gelecek, Onlarla vuruþacak!... Gözleri hep ileri bakardý, Ýlerdeki tepeleri gözetlerdi. Ha geldiler, ha gelecekler!
Bazen hýçkýrýklara boðulurdu! Rus Gavuru gelmedi diye. Anlatýrdý, Yakaladýðý herkese, Dedesinin kahramanca vuruþmasýný. Deli, divane sanýrlardý onu, Ýnanýyor gibi yaparlardý. Gelecekler… gelecekler… Bekle sen nöbetini derlerdi. Sabýrla sürdürürdü, Bitmeyen beklemelerini, Dijnik’in tepe noktalarýnda. Gününü gösterecekti Urus Gavuruna!...
Ruslar gelmedi, Muradýna eremedi Mahmud-i Hamit, Ama yaþlandý zamanla, Ruslara bir tek kurþun atmadan bu dünyadan göçüp gitti. O gitti, Namý yürüdü yörede. Nur içinde yatsýn…
Ömer Adar-2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Adar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.